reklama  
 
  play  
Czwartek, 28 Marca w Radio Derf
 Playlista   Pomoc   Parametry Play
Bluesdelta
Play
Jazz
Play
Blues Standards
Play
Soul
Play
Bluesrock
Play
Polski blues
-=-=-=-=-=-                    FROM MEMPHIS TO NORFOLK – ZBIÓR ARTYKUŁÓW PRZEDSTAWIAJĄCYCH SYLWETKI WCZESNYCH BLUESMANÓW Z DELTY MISSISIPI, ZAPRASZAMY DO LEKTURY !!!                    -=-=-=-=-=-                    
  
NOWOŚĆ : The Brothers - March 10, 2020 Madison Square Garden (Live) (2021) 4 CD



NOWOŚĆ : Buddy Guy - [2022] - The Blues Don`t Lie



NOWOŚĆ : Buddy Guy - [2022] - The Blues Don`t Lie







Bluesdelta
  Aktualnie: "Blind Willie McTell - Statesboro Blues - Mama, `Tain`t Long Fo` Day"
Jazz
  Aktualnie: "Chick Corea - The Musician (Live) - Special Beings (feat. John McLaughlin)"
Blues Standards
  Aktualnie: "Muddy Waters Tribute Band - You`re Gonna Miss Me (When I`m Dead&Gone) - Going Down Slow -Pinetop Perkins,voc&Piano, Jerry Portnoy,har"
Soul
  Aktualnie: "Aretha Franklin, The Royal Philharmonic Orchestra - A Brand New Me: Aretha Franklin (with The Royal Philharmonic Orchestra) - People Get Ready (with The Royal Philharmonic Orchestra)"
Bluesrock
  Aktualnie: "Eric Clapton - The Definitive 24 Nights - Old Love (Live at The Royal Albert Hall, Rock Version)"
Polski blues
  Aktualnie: "Krzak - Jarocin - Pamieci Skiby koncert 1983 - Solidarno Blues"
 
  menu  
aktualności
artykuły
download
festiwale
forum
From Memphis to Norfolk
galeria
koncerty
kontakt
linki nadesłane
o Radio Derf
reklama w Radio Derf
reportaże i wywiady
transmisje live
 
  reklama  
 
  partnerzy  
 
  odwiedzający  
 Wizyty:
start: 2007-07-03
 [15023507]  Wizyt łącznie
 [69697]  Wizyt dzisiaj
 
  reklama  
 
  reklama  
 
  statystyki  
 [291]  Zarejestrowanych użytkowników
 [0]  Zalogowanych

 [650]  Aktualności

 [7]  Koncertów
 [0]  Nieopublikowanych
 [7]  Archiwalnych

 [93]  Galerii

 [18]  Linków

 [0]  Postów RD

 [55]  Reportaży/Relacji

 [3]  Forum

 [120]  Tematów forum

 [2449]  Postów forum
 
  artykuły  
<< (1 dokumentów/strona 1 z 1/dokumenty 1-1) >>
BUCKWHEAT - KRÓL ZYDECO  
Autor: administrator, 2017-11-05 15:23:11
BUCKWHEAT - KRÓL ZYDECO

Buckwheat Zydeco, urodzony 14 listopada 1947 roku w Lafayette, w stanie Luizjana, rozpoczynał karierę od R&B i gry w zespole funkowo-soulowym, dopiero w wieku trzydziestu lat zwrócił się ku zydeco, muzyce dzieciństwa.
Jego ojciec - utalentowany akordeonista, grał na cyi i przyjaźnił się z niekoronowanym królem zydeco, Cliftonem Chenierem. Wkrótce i Buck zaczął akompaniować Chenierowi na akordeonie w Red Hot Louisiana Band. W 1979 roku założył swój własny zespół The Ils Sont Partis Band. Ich albumy ''Turning Point'' i ''Ya Ya'' nominowane były do nagrody Grammy w 1983 i 1985 roku. Podobne wyróżnienie spotkało „On a Night Like This” nagraną w 1987 dla Island Records, pierwszą w Stanach płytę zydeco wydaną przez poważną wytwórnię muzyczną. Wkrótce potem zespół Bucka wystąpił w kultowym filmie „Big Easy”.

Po śmierci swego mentora Cheniera, Buckwheat (nazwany tak na cześć bohatera popularnego serialu, czarnoskórego malca o potarganej czuprynie) stanął na czele nurtu zydeco, niebywale zwiększając jego popularność w Stanach i na świecie. Zurbanizował tradycyjne zydeco, wzbogacając je o elementy R&B i rocka. Nie wahał się również sięgać po obce dotąd temu kierunkowi syntezatory i trąbki.

Buckwheat Zydeco(właściwie Stanley Dural Jr), jedno z dwanaściorga dzieci Stanleya Durala, utalentowanego akordeonisty i towarzysza Cliftona Cheniera, grał na pianinie od czwartego roku życia. Dzieciństwo spędził w rozpadającym się dwuizbowym domku w ubogiej dzielnicy Lafayette. Dom Duralów nie prezentował się zbyt okazale - dwa okna, drzwi i frontowa weranda wsparta na pokrzywionych słupkach. Wieczorami Buck wymykał się do miasta, by słuchać muzyki w klubach czarnej dzielnicy. W wieku dziewięciu lat oszalał na punkcie Fatsa Domino, opętany muzyką wyczekiwał godzinami przed hotelem dla czarnych, by otworzyć przed nim drzwi jego różowego cadillaca. Kiedy Buck dorastał nie istniał jeszcze termin zydeco - melodie, które grał jego ojciec, były po prostu ‘muzyką’, graną dla odprężenia po pracy i dla rozrywki w sobotni wieczór. Ojciec Bucka krępował się grać przed publicznością w klubie i ponoć nigdy nie wystąpił na scenie. Podczas domowych koncertów brat towarzyszył mu na tarze pożyczonej od matki Bucka, a malcy bębnili łyżkami w drewniane pudła.

Dorastającego Bucka nudziła niepomiernie tradycyjna muzyką grana przez ojca. Pociągało go tylko R&B. Za brzdąkanie przebojów ojciec zabronił mu przez rok zbliżać się do pianina i gdyby nie interwencja matki, Buck pewnie znienawidziłby muzykę. Uciekając od wszechobecnego zydeco i ojcowskiego akordeonu wymykał się do klubów by akompaniować znajomym muzykom. W krótkim czasie zyskał opinię znakomitego klawiszowca, posypały się zaproszenia na koncerty.

W 1971 roku Buck założył funkowo-soulowy zespół „Buckwheat and The Hitchhikers”, odnosząc niemały sukces brawurową grą na Hammondzie B3. W 1975 roku porzucił funk i na blisko rok odsunął się od sceny poszukując własnego brzmienia. W tym właśnie okresie zadzwonił do niego sam Clifton Chenier.
Po długich namowach udało mu się skłonić Bucka do akompaniowania. Buck gardził przestarzałym w jego mniemaniu zydeco i ojcowskim graniem na cyi i z prawdziwą niechęcią poszedł na występ Cheniera. Wyszedł odmieniony. Oszalał na punkcie zydeco i akordeonu. Ćwiczył tak długo, aż doścignął Cheniera, akompaniując mu tym czasem na klawiszach. Nauczył się też śpiewu, pokonując trapiące go od dzieciństwa jąkanie. Im więcej śpiewał, tym mniej się jąkał i dziś trudno wyczuć w jego głosie choćby cień niepewności.

W 1979 roku założył własny zespół zydeco „Ils Sont Partis”, wspinając się w niedługim czasie na szczyty amerykańskich list przebojów. Lata 80-te to kolejne nominacje Grammy, udział w filmie ''Big Easy'' i nagrania dla Island Records. Od tej pory Buckwheat notuje sukces za sukcesem, występując z panteonem gwiazd światowej sceny muzycznej – od Erica Claptona po Bono. Jego „Jambalaya” na zamknięciu igrzysk olimpijskich w Atlancie słuchało ponoć trzy miliardy ludzi na całym świecie. Werwa i temperament muzyczny Buckwheata przyciągają każdego roku rzesze słuchaczy, niezrażonych pojawiającymi się zarzutami o zbytnie skomercjalizowanie zydeco.

Styl zydeco (od „zariko, zodico” ozn. w narzeczach afrykańskich taniec, lub francuskiego ''le zaricot” - fasola) to odmiana bluesa, wywodząca się z XIX-wiecznej muzyki kreolskiej, wzbogaconej wpływami kultury cajuńskiej i wątkami afroamerykańskimi. Pobrzmiewają w niej echa pieśni pracy, R&B, soulu, bluesa i jazzu. Za kolebkę zydeco uważa się Luizjanę, z jej silnie związaną z kulturą francuską społecznością kreolską. Zydeco grano jednak pierwotnie również w pobliskim Teksasie, dokąd migrowali w latach 40-tych w poszukiwaniu pracy w przemyśle naftowym ubodzy mieszkańcy Luizjany, a później również w Kalifornii. Muzyka zydeco charakteryzuje się żywym tempem, dominuje w niej cyja, wspierana przez tarę (frottoir). Zydeco była muzyką niewolników i kolorowych wyzwoleńców, grano ją na zabawach i jug-jointach, jak Luizjana długa i szeroka. Z wiejskich potańcówek zydeco przeniknęło do wspólnot parafialnych, a w końcu także do sal tanecznych i nocnych klubów. Do tradycji zydeco należy czerpanie pełnymi garściami z muzyki dominującej w danym okresie – od walca i bluesa, po reggae i hip-hop.

Za złote lata muzyki zydeco uznać można piątą dekadę XX wieku – okres niebywałej popularności Cliftona Cheniera, prekursora współczesnego zydeco. Wówczas też zydeco zyskało swoje miano – podaję się, że nazwa się stylu pochodzi od francuskiego ''les harticots / le zaricot” (ozn. fasolę), na cześć przeboju Cheniera ''Les Haricots Sont Pas Salés''. Chenier śpiewa w nim o ubogim muzyku, marzącym o skrawku solonej wieprzowiny w codziennej misce fasoli.

Mimo upływu lat styl wciąż kwitnie. W 2007 roku stworzono specjalną kategorię nagród Grammy: The Best Zydeco or Cajun Music Album. Oprócz króla zydeco – Buckwheata, muzyką zydeco para się wielu utalentowanych muzyków – syn Cliftona Cheniera - C. J. Chenier, Chubby Carrier, Geno Delafose, Terrance Simien, Nathan Williams, czy Beau Jocque, który zrewolucjonizował zydeco, stapiając je z elementami funku, hip-hopu i rapu.

http://www.allmusic.com
http://www.buckwheatzydeco.com
foto: by Greg Allen, Island Records, 1990 Publicity Shot
 [0] komentarzy    skomentuj  
<< (1 dokumentów/strona 1 z 1/dokumenty 1-1) >>
 
  kalendarium  
Dziś jest: 2024-03-28
137 lat temu...
1887.03.28 W Kingsport w stanie Tennessee urodził się Cripple Clarence Lofton, znany wykonawca bluesa i boogie woogie. Zmarł 9 stycznia 1957 r.

72 lat temu...
1952.03.28 urodził się Benedykt Kunicki, muzyk, twórca, pomysłodawca i dyrektor artystyczny JIMIWAY Blues Festival i BLUES COLOURS Festival, współtwórca PSB, prezes Stowarzyszenia JIMIWAY -TABiR'70 i lider rhythm'n'bluesowej grupy FIRE BAND.
www.jimiway.pl
 
  reklama  
 
  szukaj  


[również w treści]
 
 
  logowanie  

Nie jesteś zalogowany/-a

login: 

hasło: 




Nie pamiętam hasła

Zarejestruj się

 
  reklama  
 
  najnowsze  
Powered by PHP, Copyright (c) 2007-2024 ..::bestyjek::..