| Wizyty:
start: 2007-07-03
[15041919]
Wizyt łącznie
[66387]
Wizyt dzisiaj |
[291]
Zarejestrowanych użytkowników
[0]
Zalogowanych
[650]
Aktualności
[7]
Koncertów
[0]
Nieopublikowanych
[7]
Archiwalnych
[93]
Galerii
[18]
Linków
[0]
Postów RD
[55]
Reportaży/Relacji
[3]
Forum
[120]
Tematów forum
[2449]
Postów forum |
| |
|
<<
(1 dokumentów/strona 1 z 1/dokumenty 1-1)
>>
|
|
FROM MEMPHIS TO NORFOLK odc.78, ELIZABETH „LIBBA” COTTEN, 19.11.2009, 21:00 |
| Autor: administrator, 2009-11-18 23:52:33 |
 FROM MEMPHIS TO NORFOLK odc.78, ELIZABETH „LIBBA” COTTEN, 19.11.2009, 21:00
Elizabeth „Libba” Cotten, to wokalistka o wytwornym stylu, grająca na gitarze i banjo, czerpiąca z tradycji bluesa i gospel i obdarzona niezwykłą łatwością tworzenia.
Urodziła się 5 stycznia 1893 r. (podawane są też inne daty) blisko Chapel Hill w stanie Karolina Północna, zmarła 29 lipca 1987 r. w Syracuse w stanie Nowy Jork. Od najmłodszych lat pasjonowała ją gra na gitarze. Jako jedenastolatka znalazła pracę u białej rodziny i odkładając część wynagrodzenia zaoszczędziła w końcu dość by kupić gitarę Stella. Była samoukiem. Nie brała nigdy formalnych lekcji, nikt też nie nauczył jej tradycyjnego sposobu strojenia gitary, nauczyła się więc grać osobliwym stylem, częściowo przyjętym z gry na banjo. Grała korzystając tylko z dwóch palców, odwrotnie trzymając gitarę (ostrunowanie jej gitary było „praworęczne”, zaś Cotten - leworęczna).
W wieku dwunastu lat Libba skomponowała utwór „Freight Train”, trzy lata później, mając zaledwie piętnaście lat wyszła za mąż, a po niedługim czasie urodziła jedyną córkę, Lilie. Wkrótce rozwiodła się i przeniosła wraz z córką do Waszyngtonu w poszukiwaniu pracy.
W tym czasie do swego bogatego już repertuaru dodała wiele pieśni religijnych. Choć w wierze odnajdywała radość i pociechę, pod wpływem miejscowego diakona, który nawoływał, by zrezygnowała z „ziemskiej muzyki” na przeszło czterdzieści lat porzuciła gitarę.
Przełomowym momentem w życiu Libby była praca w sklepie z lalkami. Któregoś dnia pomogła tam małej Peggy Seeger, która szukała rodziców. Elizabeth odnalazła matkę dziecka, którą okazała się Ruth Crawford Seeger, autorka “American Folk Songs for Children” i żona etnomuzykologa Charlesa Seegera z Maryland. Kobiety szybko znalazły wspólny język i Elizabeth Cotten zaczęła pracować w domu rodziny Seeger jako pomoc domowa.
Któregoś dnia zagrała małej Peggy kilka piosenek. Dziewczynka opowiedziała o tym rodzicom. Stropiona Elisabeth przeprosiła Mike’a Seegera, tłumacząc, że „powinna pracować, a nie śpiewać piosenki”, niespodziewanie jednak rozmowa przybrała inny obrót - Mike zaczął nakłaniać ją do powrotu do muzyki. Elisabeth zaczęła uczyć Peggy gry na gitarze, przywołując z pamięci znane sobie utwory, aranżowała też dawne pieśni – bluesy i gospel. „Libba” (tak Peggy Seeger nazywała Elizabeth Cotten) miała szczęście - zjawiła się we właściwym czasie i we właściwym miejscu, w domu pełnym muzyki, wśród ludzi zafascynowanych muzyką folk.
Począwszy od 1952 r. Mike Seeger systematycznie nagrywał pieśni Elizabeth Cotten. W 1957 r. ukazała się jej debiutancka płyta: „Elizabeth Cotten: Negro Folk Songs and Tunes”, (w 1989 r. ponownie wydana jako „Freight Train and Other North Carolina Folk Songs” ).
Z tego właśnie nagrania pochodzi słynny „Freight Train” (pomimo to, że napisała ją jeszcze jako dziecko, dopiero w 1957 roku po długim procesie sądowym uzyskała prawa autorskie do niej). Na płycie tej znalazły się także liczne gitarowe ragi i bluesy. Jeden z nich stanowi instrumentalną wersję „Ain`t Go No Honey Baby Now” piosenki zarejestrowanej w 1940 r. przez bluesmana z Północnej Karoliny, Blind Boy’a Fullera, jako „Lost Lover Blues”. Elizabeth Cotten, również pochodząca z Północnej Karoliny, trzy ze swych utworów na głos i banjo śpiewała na melodię zapożyczoną z dawnych tańców regionalnych: „Here Old Ratler Here” (znana także jako pieśń pracy), „Sent For My Fiddle, Sent For My Bow” oraz „Georgie Buck” (lub „Georgia Buck” ). Płyta Elisabeth była jednym z niewielu albumów prezentujących autentyczne „black folk songs”, a bluesowy rag i tradycyjny styl sprawił, że cieszyła się dużą estymą, zwłaszcza w środowisku akademickim.
W styczniu 1960 r. Elisabeth wystąpiła po raz pierwszy publicznie wspólnie z Mike’m Seegerem. Wiele razy występowała później z The New Lost City Ramblers, grała również z Mississippi Johnem Hurtem i Johnem Jacksonem. Brała udział w wielu festiwalach, towarzysząc na scenie innym „ponownie odkrytym” gwiazdom bluesa, takim jak John Lee Hooker, Muddy Waters czy Jesse Fuller.
W 1967 r. nagrała drugą płytę „Shake Sugaree”, na której pojawiają się także jej wnuki: Brenda, Johnny, Sue i Wendy. Płytę wyprodukował Mike Seeger.
W 1972 r. Elizabeth Cotten otrzymała Nagrodę im. Burla Ivesa za zasługi w krzewieniu muzyki ludowej. Występowała na festiwalach folkowych na Wschodnim Wybrzeżu, m.in. w Newport i w Filadelfii, pojawiła się także na festiwalu w UCLA (Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles). Koncertowała okazjonalnie także w barach i salach koncertowych. W 1975 r. dała gościnny koncert w Centrum im. Kennedy'ego w Waszyngtonie w ramach programu poświęconego rdzennej muzyce amerykańskiej.
W końcu lat 70-tych blisko osiemdziesięcioletnia już Elisabeth nadal wiele podróżowała i koncertowała. W 1978 r. wraz z córką i wnukami przeniosła się do nowego domu w Syracuse w stanie Nowy Jork. Rok później ukazała się jej kolejna płyta „When I`m Gone”, w tym też roku odbyła długie tourne z Taj Mahalem. Kolejne lata to pasmo nagród i wyróżnień. Za wydaną w 1984 r. płytę „Elizabeth Cotten Live!” Elisabeth przyznano nagrodę Grammy w kategorii „Best Ethnic or Traditional Folk Recording”, w 1986 roku nominowano ją ponownie do „Grammy Best Traditional Folk Recording”.
Ostatnim występem Elizabeth Cotten był koncert, jaki dała razem z Odettą wiosną 1987 r. w Nowym Jorku. Kilka miesięcy później zmarła. Odeszła 29 czerwca 1987 r. w Syracuse, w stanie Nowy Jork.
Spuścizna, jaką pozostawiła Elizabeth Cotten przetrwała nie tylko w jej własnych nagraniach. Jej kompozycje zainspirowały wielu innych artystów. Z utworów Elisabeth Cotten często korzystał Bob Dylan, włączając w swój repertuar m.in. „Freight Train” i „Shake Sugaree”. Grateful Dead kilkakrotnie nagrali utwór „Oh, Babe, It Ain`t No Lie”. Do jej twórczości sięgali również Peter, Paul and Mary, Mike i Pete Seeger oraz Taj Mahal.
Nagrania, koncerty, uznanie mediów i liczne nagrody przynoszą chlubę Elizabeth Cotten, lecz prawdziwą miarą jej spuścizny są tysiące gitarzystów do dziś wykonujących jej utwory i kultywujący jej unikalny muzyczny styl. Komponowane prze nią utwory bliższe były balladzie bluesowej niż typowym bluesom, stanowią jednak doskonały przykład stylu piedmonckiego i wzór do naśladowania dla początkujących gitarzystów.
W 1989 r. Elizabeth Cotten znalazła się w gronie 75 najbardziej wpływowych Afro-Amerykanek, uwiecznionych w albumie fotograficznym „I Dream A World”.
by Jerzy
grafika: by Jednoręki
|
 [0] komentarzy
skomentuj
|
|
Twój komentarz zostanie dodany po zaakceptowaniu przez moderatora
|
| |
|
|
| |
<<
(1 dokumentów/strona 1 z 1/dokumenty 1-1)
>>
|
| | |
|
Dziś jest: 2024-04-19 | | 96 lat temu... | | 1928.04.19. w Paryżu w grecko-żydowskiej rodzinie ur. się Alexis Korner, muzyk i wpływowy dziennikarz, główna postać brytyjskiej sceny lat 60-tych, ojciec brytyjskiego bluesa.
| | | |  |
| | 126 lat temu... | | 1898.04.19 w Georgii ur. się Peter Joe ''Doctor''Clayton, popularny w latach 30-tych wokalista bluesowy. Występował z Robert Lockwoodem i Sunnyland Slimem. Zm. 07.01.1947 | | | |  |
| | 82 lat temu... | | 1942.04.19 w Fatfield w Wielkiej Brytanii ur. się Alan Price, brytyjski klawiszowiec, jeden z założycieli kultowej grupy The Animals.
| | | |  | |
|
Aktualnie: "Cecil Barfield - George Mitchell Boxset, Cd 1 - I Woke Up Crying"
